Ukończywszy studia Magister ponownie podjął dawniejsze umartwienia podobne tym, którym poddawał swoje ciało w jaskini w Manresie. Czynił to tak intensywnie, że odnowiły się bóle żołądka. W trakcie wizyty u lekarzy dowiedział się od nich, że żarty się skończyły. Musi zaprzestać swoich praktyk, jeśli chce w ogóle żyć. Magister śmierci się nie bał, ale od dłuższego czasu najpierw kiełkował, a teraz już dojrzewał w jego sercu projekt, który miał zmienić świat, choć sam jego pomysłodawca nie był tego świadomy. Do tego jednak był potrzebny żywy człowiek, a nie martwy, choćby i okrzyknięty świętym. Magister chciał żyć. Posiadał już swoich towarzyszy, na których wiedział, że może całkowicie polegać. Co więcej, w kamieniołomie, w którym systematycznie dokonywał umartwień odkrył małą kapliczkę uczepioną na zboczu wzgórza, które górowało nad północnymi murami Paryża. To miejsce Magister uznał za idealne do realizacji swojego marzenia. Kapliczka nosiła imię Najświętszej Marii Panny, później „Męczenników”, a zbocze, którego była uczepiona Wzgórzem Montmartre, czyli Wzgórzem Męczenników o godzinę marszu od muru św. Dionizego. Swoim wyglądem przypominała katakumbę a nawet kryptę. Żeby zmieścić się pod niskim sklepieniem, trzeba było się pochylić, zaś sam ołtarz był częściowo zagłębiony w ziemi. Znajdowała się tam też i górna kapliczka, ale Magister z towarzyszami zebrali się w podziemiu. Należy dodać, że w tym miejscu też tradycja lokowała miejsce męczeństwa św. Dionizego Areopagity, Ateńczyka i towarzysza św. Pawła (ten ostatni był apostołem Galii i po tym, jak go ścięto, miał zejść ze wzgórza niosąc w dłoniach swoją własną głowę, dotrzeć aż do równiny do miejsca zwanego Vicus Catulliacus, na którym król Dagobert ufundował opactwo i gdzie za czasów opata Sergiusza w 1136 rozpoczęto budowę Bazyliki Saint- Denis, która stanowiła świadectwo świętości początków monarchii francuskiej).

Do takiego miejsca Magister przyprowadził swoich 6 towarzyszy. Całą grupę tworzyli: Ignacy Loyola (Magister), brat Franciszek Ksawery, Jakub Laynez, Mikołaj Alonso zwany „Bobadilla”, Alfonso Salmerón, Szymon Rodriguez oraz Piotr Favre. Można literacko napisać, że atmosfera była podniosła, choć tego, co było w sercu każdego z tych ludzi trudno byłoby wyrazić słowami. Każdy z nich uczynił ślub, że „do Jerozolimy podąży w dniu, który zostanie nam wskazany i za powrotem odda się pod władzę Biskupa rzymskiego”; a także iż każdy w wyznaczonym czasie pocznie „opuszczać swoich krewnych i swoje sieci…”.

Grupa towarzyszy bardzo pragnęła pojechać do Jerozolimy, ale chyba żaden z nich nie przypuszczał, co się wówczas wydarzyło i do jakich zadań Bóg ich wszystkich przeznaczył. Był 15 sierpnia 1534 roku, wielkie Święto Maryjne, dzień, w którym narodziło się Towarzystwo Jezusowe, zakon, który zmienił świat.

„Idźcie i nauczajcie wszystkie narody”.

Św. Ignacy Loyola założyciel jezuitów, portret Rubensa

Portret Franciszka Ksawerego autorstwa Francesca Vanniego

Jakub Laynez

	Matka-Scypiona
	14 sierpnia 2023 07:58