2 czerwca mija rocznica mordu na bohaterze Meksyku, generale Enrique Gorostieta Velarde. Nie trzeba przypominać, że w zasadzie niewiele wiemy o człowieku, który stanął na czele powstania katolików w Meksyku, które przeszło do historii pod nazwą Cristiady. Dla ogółu powstanie wydobył z katakumb historii film „Cristiada”, w którym rolę generała gra Andy Garcia. Okazuje się jednak, że nie do końca przedstawiono generała tak, jak to było w rzeczywistości. Antykatolicka propaganda przez lata przedstawiała generała jako agnostyka, masona a nawet osobę nie do końca wierzącą, która dopiero w trakcie wydarzeń stałą się katolikiem (film to potwierdza). W rzeczywistości Enrique Gorostieta był bardzo głęboko wierzącym katolikiem, co można wyczytać z listów do jego bliskich. Prawnuczka generała, Leticia, udostępniła listy generała do żony (1927-1929), a także jego korespondencję z rodzicami. Wniosek jest tylko jeden. To była bardzo katolicka rodzina, bardzo praktykująca i to wszyscy bez wyjątku. Listy ujawniają mężczyznę zakochanego po uszy w swojej żonie i wiernego syna Kościoła Katolickiego, który wziął udział w walce z obowiązku obrony ludu i Kościoła.

Teraz skupmy się na końcówce powstania. Z filmu „Cristiada” pamiętamy scenę, której akcja dzieje się w przedziale wagonu. Siedzi w nim ambasador USA Dwight Morrow i dwóch przedstawicieli Episkopatu. Intuicyjnie czujemy, że zawarto tam jakieś porozumienie, co było prawdą. Przez przypadek natknęłam się na list gen. Gorostiety, Naczelnego Dowódcy Gwardii Narodowej skierowany do zaufanych osób, aby te mogły poinformować Episkopat Meksyku o jego przemyśleniach dotyczących „Porozumień” z czerwca 1929 roku. List napisany kilka dni przed śmiercią gen. Gorostiety.

„Od początku naszej walki prasa krajowa, a nawet zagraniczna, nie przestaje okresowo zajmować się możliwymi ustaleniami między tak zwanym rządem a jakimś wybitnym członkiem meksykańskiego Episkopatu, aby położyć kres problemowi religijnemu. Za każdym razem, gdy pojawiały się takie wiadomości, walczący ludzie odczuwali dreszcz śmierci, który był tysiąc razy gorszy niż wszystkie niebezpieczeństwa, którym zdecydowali się stawić czoła, gorszy, o wiele gorszy niż cała gorycz, którą musieli znosić. Za każdym razem, gdy prasa informuje nas o biskupie, który jest potencjalnym parlamentarzystą Callismo, czujemy to jak uderzenie w twarz, tym bardziej bolesne, że pochodzi od kogoś, od kogo mogliśmy oczekiwać pocieszenia, słowa zachęty w naszej walce; zachęty i pocieszenia, których, z jednym bardzo zaszczytnym wyjątkiem, nie otrzymaliśmy od nikogo.

Ta wiadomość, tak nieregularnie podawana w prasie i nigdy oficjalnie nie zdementowana przez naszych biskupów, zawsze miała dla nas fatalne konsekwencje; ci z nas, którzy są liderami w tej dziedzinie, zawsze byli w stanie zauważyć, że wzrost naszej organizacji został zawieszony w wyniku jednego z nich i musieliśmy podjąć wielkie wysiłki, aby go odzyskać. Wiadomości te zawsze były jak prysznic lodowatej wody na nasz gorący entuzjazm.

Prasa ponownie rozpowszechnia plotkę o możliwych rozmowach między obecnym prezydentem a arcybiskupem Ruiz y Flores, rozmowach, które mają na celu rozwiązanie konfliktu religijnego, plotkę, która nabiera kształtu dzięki dwuznacznym, obłudnym i niezdarnym deklaracjom Portesa Gila złożonym w Puebli piątego dnia. Nie wiem, co jest prawdą w tej sprawie, ale ponieważ Gwardia Narodowa jest instytucją zainteresowaną tym, chcę, abyś raz na zawsze i za pośrednictwem swojego godnego przewodnika przedstawił uczucia tych, którzy są tym zainteresowani, Chciałbym raz na zawsze i za pośrednictwem waszego godnego kanału wyrazić uczucia tych z nas, którzy walczą na wsi, aby meksykański Episkopat został poinformowany i abyście mogli również pomóc w podjęciu niezbędnych kroków w celu dotarcia do Rzymu, abyśmy mogli uzyskać od naszego Świętego Wikariusza lekarstwo na nasze bolączki, lekarstwo, które jest niczym innym jak uzyskaniem nominacji nuncjusza lub prymasa, który położy kres istniejącemu chaosowi i zjednoczy polityczną i społeczną pracę naszych biskupów, niezależnych książąt.

Ci z nas, którzy walczą w terenie, wierzą, że biskupi podejmując rozmowy ze stroną, której postawę przyjęło bez wątpienia ponad cztery miliony Meksykanów, a której produktem jest Gwardia Narodowa, licząca obecnie ponad dwadzieścia tysięcy uzbrojonych mężczyzn i tyle samo innych, którzy bez broni z pewnością mogą być uznani przez prawo za wojowników. Wierzymy również, że rząd, mając z nimi do czynienia, robi to w przekonaniu, że jego głos jest w stanie zakończyć ten konflikt; zmusić Gwardię Narodową, która stanowi poważne zagrożenie dla jego bezpieczeństwa, do oddania broni, którą posiada, broni odebranej samemu rządowi. Dowodem na to jest to, że nigdy nie chciał ich usłyszeć przed naszym ruchem. Dowodem na to jest pogarda, z jaką przyjął memoriał prałatów, a później but z milionami podpisów katolików.

Teraz, jeśli biskupi, gdy przyjdą do działań z rządem, zatwierdzą postawę Gwardii Narodowej, jeśli zgodzą się, że była to jedyna godna droga pozostawiona nam przez despotę, będą musieli skonsultować się z naszym sposobem myślenia i wysłuchać naszych żądań; Nie mamy nic do powiedzenia w tej sprawie; taką drogą, pracując razem i z Bożą pomocą, osiągniemy pewne dobro dla naszego kraju, a sami biskupi zostaną w końcu przekonani o niezwykłej bezinteresowności, być może wyjątkowej w historii Meksyku, która była sercem naszej organizacji i naszego istnienia.

Jeśli biskupi, w kontaktach z rządem, nie pochwalą naszej postawy, jeśli zlekceważą Gwardię Narodową i spróbują rozwiązać konflikt niezależnie od tego, czego chcemy, i bez słuchania krzyku ogromnej rzeszy, która w walce ma na szali wszystkie swoje interesy i ideały, jeśli zapomną o naszych zmarłych, jeśli zlekceważą nasze tysiące wdów i sierot, wtedy podniesiemy nasz głos w gniewie i w nowym przesłaniu do cywilizowanego świata odrzucimy taką postawę jako niegodną nas; Jeśli nasi zmarli zostaną zapomniani, jeśli nasze tysiące wdów i sierot nie zostaną wzięte pod uwagę, wtedy podniesiemy nasz głos w gniewie i w nowym przesłaniu do cywilizowanego świata odrzucimy taką postawę jako niegodną i zdradziecką, i udowodnimy nasze twierdzenie. Osobiście oskarżę tych, którzy teraz pojawiają się jako potencjalni mediatorzy.

Uważamy, że istnieje wiele różnych powodów, dla których to Gwardia Narodowa, a nie Episkopat, powinna rozwiązać tę sytuację. Oczywiście problem nie jest czysto religijny; jest to integralny przypadek wolności, a Gwardia Narodowa stała się w rzeczywistości obrońcą wszystkich wolności i prawdziwym przedstawicielem ludu, ponieważ wsparcie, jakiego udzielają nam ludzie, pozwoliło nam przetrwać; jest to niezaprzeczalne... Z drugiej strony, biskupi, oddaleni z jakiegokolwiek powodu od kraju, żyli przez te lata oderwani od życia narodowego, nieświadomi przemian, jakie ludzie przeszli w tym okresie gorzkiej walki, a zatem niezdolni do reprezentowania ich w akcie takiej transcendencji. To kłamstwo, że władza ukonstytuowana przed walką może sama w sobie pociągnąć cały naród do poniesienia konsekwencji swojego osądu; to sam naród musi być reprezentowany, to wola narodu musi być konsultowana, to uczucia narodu muszą być brane pod uwagę; tego zubożałego narodu, który walczy we własnej ojczyźnie przeciwko garstce drani, którzy chowają się za murem zniszczenia i tortur.

To nie biskupi mogą słusznie twierdzić, że reprezentują ich w ten sposób. Gdyby żyli wśród wiernych, gdyby wraz ze swoimi rodakami odczuwali ciągłą groźbę śmierci za samo wyznawanie wiary, gdyby jak dobrzy pasterze kierowali losem swoich owiec, gdyby w każdym przypadku przyjmowali stanowczą, zdecydowaną i szczerą postawę, byliby teraz naprawdę godnymi przedstawicielami naszego narodu. Ale tak się nie stało, albo dlatego, że nie powinno się stać, albo dlatego, że nie chcieli, aby tak się stało. Teraz trudno będzie, a raczej wydaje nam się to niemożliwe, aby Episkopat przyjął, nie uchybiając swoim obowiązkom, reprezentację, która mu nie odpowiada, której nikt mu nie przyznaje.

Gwardia Narodowa to sam naród; to instytucja, która w przeszłości i obecnie okazała solidarność z przestępstwem zadanym narodowi meksykańskiemu, niegdyś bezbronnemu przez zdradzieckich Meksykanów. W przyszłości Gwardia Narodowa będzie również dbać o interesy tego samego narodu, z którego się narodziła. Ma do tego wszystkie niezbędne elementy: Gwardia Narodowa jest naturalnym przeciwnikiem wszystkiego, co niegodne i fałszywe w Meksyku. Gwardia ma już trochę broni i jest to jedyne zabezpieczenie, jakie mamy, aby żyć w atmosferze względnej sprawiedliwości. Jeśli zarzuca się nam, że nie należy brać pod uwagę naszej siły materialnej, możemy obalić takie stwierdzenie, wskazując po prostu, że to nasza postawa prowokuje tyrana do próby rozwiązania konfliktu. To jest w świadomości każdego z nas. Ale jest jeszcze coś więcej, naszą siłę stanowi mała armia, uboga w broń, bardzo bogata w cnoty wojskowe, która każdego dnia walczy coraz skuteczniej, aby uwolnić się od wściekłej sfory, która ich zniewala; przez cały naród, który jest zdeterminowany, aby podbić wszystkie wolności i który ma oczy utkwione nie w banalnej obietnicy, którą można złożyć Episkopatowi, ale w obowiązkowym kompromisie, któremu grupa, która nas teraz tyranizuje, musi się poddać.

To, czego brakuje nam w sile materialnej, o co nie prosimy Episkopat, uzyskamy własnymi wysiłkami; jeśli poprosimy Episkopat o siłę moralną, która uczyniłaby nas wszechmocnymi i to w ich rękach jest dać nam ją, po prostu jednocząc ich kryteria i prowadząc naszych ludzi do wypełnienia obowiązku, doradzając im, aby mieli godną i męską postawę właściwą chrześcijanom, a nie niewolnikom. Gdyby to była praca naszych biskupów od samego początku, gdyby nie było fatalnych rozbieżności w Querétaro, Tabasco itp., które uniemożliwiły wspólne i energiczne działanie, być może do tej pory ludzie ukaraliby swoich katów i staliby się wolnym i suwerennym narodem. Uważam, że moim obowiązkiem jest stanowcze i kategoryczne stwierdzenie, że głównym problemem, z którym my, przywódcy tego ruchu, musieliśmy się zmierzyć, nie są dostawy. Głównym problemem było i nadal jest uniknięcie szkodliwych i śmiertelnych działań, które czynione są przez naszych biskupów oraz bardziej bezpośrednie i zdezorientowane działania niektórych księży i biskupów, zgodnie z wytycznymi przekazanymi im przez ich prałatów, wywołujących zamęt w umysłach ludzi. Mielibyśmy obfite zasoby i wojska, gdyby zamiast pięciu stanów Republiki, trzydzieści lub więcej diecezji odpowiedziało na okrzyk śmierci wydany przez Ojczyznę. Zdekantowana potęga tyrana, którą tak dobrze potrafimy zmierzyć, rozpadłaby się na kawałki przy pierwszym uderzeniu buzdyganu, być może dzięki czemu, po raz pierwszy i jedyny w historii naszych narodowych męczeństw, książęta naszego Kościoła zgodziliby się jedynie oświadczyć, że: „Obrona jest dozwolona, a tym przypadku obowiązkowa...”. Jest jeszcze czas, aby nauczyli nas drogi obowiązku i dali dowód swojej męskości, szczerze opowiadając się po stronie godności i przyzwoitości w tej walce. Czy nie są już z nami związani krwią ponad dwustu księży zamordowanych przez naszych wrogów? Jak długo będą czuć się bliżej katów niż ofiar?

Te i wiele innych powodów, których rozważanie tutaj byłoby niekończące się, sprawiają, że żądamy, a nie prosimy, aby rozwiązanie problemu, nad którym pracowaliśmy ciężej niż ktokolwiek inny, pozostawić w naszych rękach; aby pozostawić go ludziom, temu meksykańskiemu ludowi, który chciał i nadal chce być katolikiem, temu ludowi, który pokazał całemu światu, że jest hojny ze swoją krwią, pieniędzmi i najdroższymi interesami, jeśli chodzi o obronę swojej religii; temu ludowi porzuconemu przez arystokratów pieniądza i myśli, aby dokończyć swoje dzieło wyzwolenia. Niech biskupi będą cierpliwi, niech nie rozpaczają, bo nadejdzie dzień, kiedy będziemy mogli z dumą wezwać ich i naszych kapłanów, aby ponownie przybyli do nas, aby wypełnić swoją świętą misję, a wtedy, w kraju wolnych, cała armia zmarłych rozkaże nam to zrobić! Ostatnim powodem jest to, że uważamy, iż mamy prawo być wysłuchani, choćby dlatego, że jesteśmy częścią składową Kościoła Katolickiego w Meksyku, właśnie dlatego, że jesteśmy bardzo ważną częścią instytucji zarządzanej przez meksykańskich biskupów.

Dlatego proszę was, abyście zwrócili na to uwagę Komisji Episkopatu, a jednocześnie zrobili wszystko, co w waszej mocy, aby mój głos dotarł do najwyższej Hierarchii naszego Kościoła, aby zobaczyć, czy możliwe będzie położenie kresu wiecznej dezorientacji, w której żyjemy i pomóc Gwardii Narodowej w jej pracy dla Boga i Ojczyzny. Wierzę, że moim obowiązkiem jest uświadomienie wam, że w nadchodzących miesiącach przejdziemy najtrudniejszą próbę całej tej epopei; że musimy stawić czoła bardzo ostremu kryzysowi, który będzie sygnałem naszego triumfu lub naszej porażki, i konieczne jest, abyśmy wszyscy podjęli największy wysiłek i udzielili największej pomocy. Zapewniam, że Gwardia Narodowa spełni swój obowiązek, ale proszę, aby nie proszono nas o wykraczanie poza zakres obowiązków. Powtarzam, jak zawsze, zapewnienia o moim najwyższym szacunku. Bóg, Ojczyzna i Wolność.

Głównodowodzący generał Enrique Gorostieta, 16 maja 1929 rok

Z listu jasno wynika, że gen. Gorostieta szykuje się do rozprawy z Callesem. Ma przewagę. Istnieją uzasadnione świadectwa historyczne, które potwierdzają, że Enrigue Gorostieta przygotowywał ostateczna ofensywę przeciwko żołdakom Callesa, a zdobycie Guadalajary było bardzo bliskie, co doprowadziłoby do upadku reżimu Callisty, ponieważ duża część armii Callisty walczyła z oddziałami Escobarista w Coahuila i Nuevo Leon, a około 95% armii zbuntowało się przeciwko Callesowi! Stało się inaczej.

Fatalnego 2 czerwca 1929 roku generał Gorostieta i 17 jego towarzyszy przybyli o 8.30 rano do Hacienda del Valle, aby odpocząć po długiej podróży. Generał cierpiał na zapalenie spojówek, zatem odpoczywał w ciemnym pokoju. Kiedy usłyszał pierwsze strzały, zorganizował obronę i ucieczkę, wsiadając na konia. Gdy opuszczał główny budynek, jego koń padł martwy, a generał utknął pod nim. Próbując się uwolnić i wrócić do głównego budynku został zabity na miejscu. Szczegóły wydarzenia są znane z relacji majora Heriberto Navarrete, osobistego asystenta generała, który jako jedyny uciekł. Reszta towarzyszy gen. Gorostiety została wzięta do niewoli (nie wiem, co się z nimi stało). Zatem jedyną osobą, która zginęła w ataku był Enrique Gorostieta Velarde. Kto zaplanował mord, a przede wszystkim, kto zdradził, to już pewnie pozostanie tajemnicą. Poszlaki są jednak bolesne…

Gen. Enrique Gorostieta

Gen. Gorostieta

Gen. Gorostieta drugi z prawej w dolnym rzędzie

 

1. http://www.ahunam.unam.mx/images/albums/3.1/album/
2. https://www.aciprensa.com/noticias/76255/general-gorostieta-no-fue-mason-sino-devoto-catolico-asegura-autor-de-la-cristiada
3. https://mediateca.inah.gob.mx/repositorio/islandora/object/fotografia%3A449081
4. Boletin de Pastoral, 227
5. https://gianfrancoamato.it/uno-scoop-la-verita-su-enrique-gorostieta-velarde/
6. https://www.cronica.com.mx/

---

tagi: gorostieta  cristeiros 

	Matka-Scypiona
	31 maja 2024 15:42

29     1444    12 zaloguj sie by polubić