Kłamstwo wobec postaci św. Stanisława biskupa zastosowane przez tzw. prof. Wojciechowskiego zostało przyklepane przez polskich akademików i funkcjonuje do dnia dzisiejszego. Podważono kronikę bł. Wincentego Kadłubka, milczeniem podchodzi się do kroniki Jana Długosza, natomiast wypromowano bzdury Galla Anonima. Po 500 latach na polski rynek trafia tłumaczenie Kroniki Polaków Macieja Miechowity, która również opisuje mord na św. Stanisławie. Opis w pełni potwierdza wersję naszych kronikarzy, poza enigmatycznymi treściami Galla oraz zaprzecza wszelkim wypocinom Wojciechowskiego. Zatem zamieszczam poniżej wersję wydarzeń zawartą w kronice Macieja z Miechowa. Każdy niech wnioski wyciągnie sam.

„Gdy król Bolesław powrócił z Kijowa, który zdobył, postępował w Polsce okrutnie. [Jego] [tyrańskie] metody dotknęły zbiegłych rycerzy, którzy na obcej ziemi zostawili go i uciekli, kobiet i mężatek, które podczas wyprawy wojennej związały się z innymi mężczyznami i urodziły [im] dzieci, [a król] o sercu nieczułym i dzikim, patrząc [na nie], przystawiał do ich piersi szczenięta, oraz [dotknęły] poddanych, których łupił i osłabiał nadmiernymi podatkami i obciążeniami. Ponieważ nie było nikogo, kto mógłby go zawrócić [z drogi] jego tyranii i przewrotności, Stanisław, uzbrojony w umiłowanie sprawiedliwości, współczując ludowi [doznającemu] krzywdy, przyszedł do króla najpierw potajemnie, gdy [on] jednak nie posłuchał, wziął [ze sobą], według ewangelicznego wskazania, innych biskupów i dostojników i prosił i napominał, żeby zadbał o sprawiedliwość, żeby skończył z okrutną tyranią i nie wymagał dostarczania środków transportu (który po polsku nazywa się podwoda), [żeby] nie żądał zbytnich stacji (obowiązek goszczenia króla i jego świty w trakcie podróży po kraju- przyp. autora) i podatków i żeby porzucił najgorszy grzech sodomii (któremu oddawał się jak zwierzę, uwikłany [w niego] i [nim] splamiony). On jednak, jak pokręcone drzewo [którego nie można wyprostować], rozdrażniony, a nie przekonany, ustami pełnymi gróźb obrzucił świętego Bożego obelgami i zniewagami, a [nawet] poprzysiągł, że go zamorduje i przeznaczy na poćwiartowanie.

Kiedy nadszedł ustalony czas napomnienia, a król wcale się nie poprawił, biskup Stanisław samodzielnie (ponieważ wszyscy inni kapłani zdjęci strachem odmówili podjęcia się tego obowiązku) podał do publicznej wiadomości, [że król jest] bezbożnikiem podlegającym ekskomunice. Polecił, żeby we wszystkich kościołach jego diecezji ogłoszono, że jest wyklęty niczym zbutwiałe drzewo. Błogosławiony Stanisław przeszkodził mu [również], gdy chciał wejść do krakowskiej katedry podczas [sprawowania] kultu Bożego. Powiedział : „Królu, jaką zuchwałością [wiedziony] odważasz się bezcześcić kult Boży, sprzeciwiając się Bogu, którego mściwego gniewu się nie lękasz, i w pokorze nie kładąc kresu twoim złym uczynkom!”. Król wpadł w niezwykle gwałtowny gniew [oraz] wygrażając ustami i rękami, opuścił kościół u udał się do zamku, przylegającego do krakowskiej katedry. Wściekły złożył przysięgę, że rozsieka biskupa, gdziekolwiek go znajdzie. Czcigodny biskup Stanisław jednak, żeby Kościół, jego oblubienica, nie doznawał z jego powodu jakiegoś zła, przebywał w miejscach odosobnionych i ukrytych, przeznaczając [swój] czas na [odprawianie] mszy świętych i na modlitwy. Zalewał się rzewnymi łzami w [intencji] nawrócenia oraz zbawienia króla i tak przez ponad rok udaremniał zamiary króla.

W roku Pońskim1079, trzeciego dnia przed idami majowymi (13 maja- przyp. autora), gdy rozpoczynał się czwartek, święty Stanisław wraz ze swoimi duchownymi udał się do kościoła świętego Michała na Skałce, aby sprawować służbę Bożą. Zobaczyli go strażnicy i donieśli o tym królowi Bolesławowi. Król natychmiast chwycił miecz, wezwał bardzo wielu rycerzy, aby szli z nim [i] pośpiesznie dotarł do kościoła świętego Michała, wówczas wznoszącego się na niewysokiej skale wśród łąk. Ponieważ błogosławiony biskup nie zakończył jeszcze mszy, [król], stojąc na zewnątrz, polecił rycerzom wejść i odciągnąć go od ołtarza. Gdy weszli i chcieli chwycić świętego biskupa, cofnęli się, upadli na ziemię i na kolanach opuścili kościół. Król ich zganił i polecił, żeby weszło [ich] więcej, aby dokonać zbrodni na świętym Bożym. Lecz również oni cofnęli [się, a ich] upadek był wielki; wydostali się z kościoła posuwając się na czworakach. [Król o] zaślepionym umyśle zmusił [ich] do trzeciego wejścia, krzycząc gniewnie i złorzecząc :” [Jesteście] nic nie warci! Żadni z was żołnierze! {Zachowujecie się] jak kobiety, a nie mężczyźni! Nie możecie jednego kapłana wyciągnąć z kościoła, żeby pomścić na nim wielkie krzywdy mi wyrządzone!”. Oni natomiast, zganieni, z większą śmiałością weszli do kościoła [i] upadli możniej niż wcześniej, [i] cofnęli się. Król nie uwierzył im, gdy wyszli i [o tym] opowiedzieli; chwycił i wyciągnął miecz, w szale wszedł do kościoła, i biskupa, który odprawiał mszę, uderzył mieczem w głowę, roztrzaskał ją i zamordował [go], mieszając jego krew ze świeżą ofiarą ołtarza. O niezmierzona zbrodnio! Bezbożny i występny król zabił [człowieka] bogobojnego i świętego! Świętokradca [zabił[ biskupa, oblubieńca na łonie oblubienicy, pasterza w swojej owczarni! Wówczas przybiegli słudzy, wspólnicy zbrodni, jeden przed drugim, wymachując wyciągniętymi mieczami, powtarzali ciosy, aby przypodobać się królowi i usunąć [własną] hańbę, którą się przez niego okryli; posiekli [ciało] błogosławionego męża na wiele kawałków (pewne dzieło mówi o 72 fragmentach).

Występny król, niezaspokojony wściekłością dokonanej zbrodni, rozkazał porozrzucać cząstki i członki na przyległym polu, aby pożarły je dzikie zwierzęta oraz padlinożerne ptaki i żeby w ten sposób pamięć o nim została zmazana z ziemi. Lecz Bóg, przedziwny w swoich świętych, w najbliższą noc zesłał z nieba światła, które zatrzymały się nad każdą cząstką [ciała] jak lampy o zdumiewającym blasku; wysłał [również] cztery ogromne orły, które przyleciały z czterech stron świata, aby w ciągu dnia i nocy strzegły [tych cząstek], [a] one, latając [nad nimi], odpędzały wszystkie dzikie zwierzęta i mięsożerne ptactwo. Gdy pewni ojcowie, prałaci i kanonicy Kościoła krakowskiego, pełni pobożności, zauważyli, że części ciała błogosławionego jaśnieją w nocy, w trzecią noc zebrali rozrzucone kawałki, przykładając członek do członka i część do części, jak im się [to] wydawało [słuszne]. Rzecz zdumiewająca: [ciało] natychmiast, mocą niebiańskiego Lekarza, zrosło się i ukazało się całe, bez żadnego śladu blizn. Uradowani, złożyli je do grobu i pogrzebali pod gołym niebem, przed drzwiami kościoła świętego Michała na Skałce, aby, gdyby pochówku dokonali w kościele, król nie porozrzucał po polu, jak [zrobił to] wcześniej, wydobytego z groby [ciała]. Mówi się, że mordercy, współpracujący z królem Bolesławem przy zabójstwie świętego Stanisława, byli herbu Strzemię, herbu Szreniawa z krzyżem i bez krzyża i Podkowa z krzyżem.

Papież Grzegorz VII, gdy dotarła do niego wieść o okrutnym zabójstwie błogosławionego Stanisława, polecił pisemnie arcybiskupowi gnieźnieńskiemu Piotrowi i wszystkim biskupom Królestwa Polski, aby nałożyli interdykt ogólny w całym państwie, żeby zaryglowali i zamknęli kościoły, a króla Bolesława obłożyli klątwą. Odebrał także Królestwu Polskiemu koronę, aby w przyszłości nie ukoronowano w Polsce żadnego z książąt bez szczególnej zgody Stolicy Apostolskiej, oraz zwolnił z posłuszeństwa Bolesławowi wszystkich książąt, dostojników, wasali, lenników i poddanych. Rycerzy zaś, którzy współdziałali z królem w zabójstwie świętego biskupa [i] pomagali mu lub doradzali, wraz z całym ich domem i potomkami aż do czwartego pokolenia pozbawił prawa do [korzystania z] beneficjów posiadanych i tych, które mogli posiąść, a także do [otrzymania] godności i zaszczytów.

Chociaż papież pozbawił króla posłuszeństwa [poddanych], to jednak on sam [nadal] postępował jak król i wszystkich zmuszał do posłuszeństwa swoim rozkazom, dopóki nie dowiedział się, że pewna [część] możnych królestwa spiskowałą, [żeby] go uwięzić i zabić; wtedy bowiem załamał się, gdyż jego wina [go] oskarżała.

Zabrał ze sobą swojego dwunastoletniego syna Mieczysława (który później zmarł sprowadzony do królestwa), opuścił Polskę [i] cały zalękniony, pośpiesznie udał się na Węgry, do węgierskiego króla Władysława. Wiernie bowiem wspomógł jego i jego braci, Gejzę i Lamberta, przywracając [im władzę] w Królestwei Węgier, jak opisano to wcześniej Król Węgier, Władysław natomiast przyjął Bolesława i jego [towarzyszy] z największym szacunkiem i zapewnił [im] wszystko, co niezbędne. Bóg jednak dokonał pomsty. Król Bolesław następnie dość szybko popadł w obłęd, błąkał się po lasach [i] zmarł 12 dnia przed kalendami kwietniowymi (21 marca 1081- przyp. autora). Mówi się, że został pożarty przez własne psy, [które] szły za nim. Pewne roczniki podają, że wstrząśnięty zniewagami od Węgrów błogosławionego biskupa Stanisława, opuścił wszystkich, a swojego syna Mieczysława zostawił oraz powierzył królowi Władysławowi w lichym płszczu, w towarzystwie tylko jednego sługi, potajemnie dotarł do klasztoru w Ozia w Karyntii, [położonego] nad jeziorem w pobliżu Villacum; inne twierdzą, że poszedł do klasztoru Vilthnia, w prowincji Athesis koło Isburga, gdzie wszystkim nieznany, prowadząc [życie] w ścisłej pokucie wśród pomyj, zgładził winę zabójstwa błogosławionego biskupa Stanisława. Ja natomiast, gdy przebywałem w tych miejscach, nie potrafiłem znaleźć [w nich] wyraźnego [znaku] jego życia zakonnego ani pokuty. Oby kiedyś, skruszony, otrzymał ze względu na nią lekarstwo oczyszczenia [ze] swojej winy.

Taki był [właśnie] Bolesław, który po swoim pradziadku Bolesławie Chrobrym wspaniale rozszerzył granice ojczyzny dzięki swoim zwycięstwom. Wobec wszystkich był bardzo hojny, w śmiałości przewyższał innych, okazał się [jednak] niezwykle szpetny w [uleganiu] wadzie sodomii; w stosowaniu władzy wobec rycerzy i poddanych jest znany jako dziki tyran. Przez okrutne morderstwo błogosławionego Stanisława uzyskał i otrzymał miano zabójcy”.

 

Maciej Miechowita, Kronika Polaków, tłum. Ks. Michał K. cichy, wyd. Biały Kruk , wyd I, str.111-114

 

---

tagi: św. stanisław  bolesław śmiały  maciej miechowita 

	Matka-Scypiona
	30 sierpnia 2023 15:31

37     2038    9 zaloguj sie by polubić